Dit is niet mijn (online) wereld

Ik weet het, op advies van Rutte mag het niet, weg van huis; blijf liever thuis(!). Maar ik had het wel even nodig, een weekendje naar mijn familie in Friesland.

Knuffelen en spelen met mijn lieve neefje. Even weg uit het stramien van de draaiende (online) molen, waar we met zijn allen zo goed in kunnen zitten. Soms word ik er gek van, krijg ik er ook geen grip op. Dan doet het me goed om er even uit te stappen, mijn aandacht op iets anders te richten.

Ademen, dat kan er dan ook zo goed. Heerlijk was het om de skeelers onder te binden en een flinke ronde over de boerenlandwegen te skeeleren, langs het water en de uitgestrekte weilanden: mijn hoofd leeg (bijna dan..).

Een paar weken geleden voelde ik die ruimte ook in mijn hoofd, toen ik over de Schotse Hooglanden reed en hikete tussen bergtoppen door. Het was er werkelijk prachtig en ik was vrijwel de hele dag offline omdat ik geen internetverbinding had; heerlijk, echt heerlijk. Maar zodra ik weer Wifi aanzette kreeg ik allerlei berichten op mijn netvlies over het Corona virus, wat in mijn geliefde Italië voor grote problemen zorgde en ook Nederland had bereikt. Ik dacht “Ik zie het wel, wat er gebeurt als ik weer in Nederland ben, nu geniet ik nog even". Het besef van wat er kon gebeuren en wat voor impact het uiteindelijk zou hebben in mijn leven realiseerde ik me niet echt. Maar hoe kan dat ook, zoiets als dit maak je hopelijk maar één keer mee.

Toen was het zondagavond en kreeg ik het bericht binnen dat de sportscholen, studio’s en verenigingen tijdelijk zouden sluiten. Mijn wereld, waarin ik mijn werk met veel passie en liefde uitvoer lag ineens stil. Nog steeds realiseerde ik niet echt wat het zou gaan betekenen maar ik wilde wel naar huis. Ik was er klaar voor om mijn mouwen op te stropen en het aan te gaan. Wat dat dan ook maar zou betekenen. Het was bizar hoe snel iedereen in slechts een paar dagen tijd al online van alles aan het organiseren was. Ppff dacht ik, "Hier heb ik helemaal geen zin in."

Iedereen online, riep bij mij gedachte op; Joeh! Ik ga offline..

Maar ja, langzaam aan begon ook bij mij het kwartje te vallen dat ik zonder ZZP werk zat en een groot gedeelte van mijn inkomen moest gaan missen en voor hoe lang? Niemand die het me kon zeggen. Heel even heb ik de tijd genomen om na te denken over waar ik me goed bij voelde, gratis live streams? Tja, prachtig initiatief maar daar kan ik mijn boodschappen niet van betalen. Dus ik schreef het op. Mijn voornaamste motivatie om online te gaan is om contact te onderhouden met de mensen die normaal les bij me volgen en mensen die dat normaal niet kunnen nu wel die kans te geven. Ik wil klaar kunnen staan voor de studio's en sportschool waar ik lesgeef en ben er voor vrienden en familie die mijn hulp kunnen gebruiken. Maar wel op mijn tempo, ik wil niet dat het me stress bezorgt.

Ik las mijn vorige story over de Yamas nog eens terug en realiseer me dat met name de Yama Aparigraha op dit moment een rode lijn tekent in ons leven: ervaar jij wel eens hebzucht bij jezelf of bij een ander? Hoe ga jij om met hebzucht? Met het zien en ervaren ervan?

We doen dit ten slotte samen, hoor ik de hele tijd.. Het voelt goed om deze gedachte te delen, al merk ik ook al wel om me heen dat dat niet altijd op gaat.“Het wordt een wereld van twee uitersten” zei een vriendin van mij laatst en ze heeft gelijk. We verbroederen en steunen elkaar maar hier en daar zien we ook de Ego’s onder elkaar. Ik denk iedere dag na, over deze zin 'We doen het samen..' en hoe ik me daarin wil kunnen herkennen, niet hebzuchtig zijn helpt hierbij.

Afgelopen dinsdag raakte ik geëmotioneerd toen ik na een live stream les met mooie hartopeningen dierbare bekende gezichten aan de andere kant van het scherm zag, duidelijk dankbaar voor het moment. Yes, we doen het samen. Op dat moment voelde ik de energie achter deze uitspraak. Dan ben ik blij dat ik mijn steentje kan bijdragen en voel ik me gesteund. Maar eerlijk is eerlijk, dit is niet mijn (online) wereld, actief zijn op social media kost me best wat moeite. Ik kan niet wachten om weer in de studio's en sportschool in de zaal te staan, face-to-face mijn passie te delen.

In de tussentijd probeer ik mijn mindset om te schakelen en te denken aan de positieve aspecten van het online zijn en thuis zijn. Want wat er ook gebeurt en waar we ook inzitten, van alles valt te leren. Na donkere tijden komt altijd weer het licht. Eén van mijn eerste stories over Parinamavada sluit mooi aan bij de tijd waar we nu in leven: alles is in een constante staat van verandering.

Namasté,

Yolentha.